Οι συμφωνίες, οι ομοφωνίες και το παιχνίδι των λέξεων

Τελικά το «προσύμφωνο» ήταν αποτέλεσμα συμβιβασμού ή συνθηκολόγησης; Αν ήταν συμβιβασμός τότε για ποιο λόγο όλες οι «εκκρεμότητες» –που δεν τολμούσαν να περαστούν από τις προηγούμενες (ονομαζόμενες και μνημονιακές) κυβερνήσεις και για τις οποίες πρόβαλλε αντιρρήσεις ο Σύριζα– «περνιούνται» δια μιας στα νομοσχέδια-προσύμφωνα των «προαπαιτούμενων»; Αν πάλι ήταν συνθηκολόγηση τότε ποιος ήταν ο πραγματικός πόλεμος;

Επειδή, όμως, πολλές φορές πριν την «δύσκολη» 12 Ιουλίου είχε ανακοινωθεί ότι είχε επιτευχθεί συμφωνία, τότε είναι ένα ισχυρό ενδεχόμενο αυτή η επιτευχθείσα συμφωνία ότι θα έπρεπε να «περάσει» σαν εκβιασμός κι όχι ως κοινό έργο των συνευρισκομένων.

Αλλά ας το πάμε και πιο πέρα. Από τη στιγμή που το χρέος δεν είναι βιώσιμο πως γίνεται και προχωρά κάποιος σε προσύμφωνο για μελλοντική συμφωνία όταν το «κούρεμα» είναι όνειρο απατηλό; Εκτός, πλέον, κι αν αυτό το υποτιθέμενο κούρεμα βρίσκεται σε κάποια μυστική συμφωνία πακέτο που θα αμείβει πλουσιοπάροχα τους δανειστές και τους εδώ πολιτικούς υπαλλήλους και κεφαλαιούχους, σαρώνοντας ανενδοίαστα τον κοινωνικό χώρο.

Μυστικές συμφωνίες; Και βέβαια! Όλη η ιστορία της συγκροτημένης εξουσίας, που ονομάζουμε κυριαρχία, είναι γεμάτη από τέτοιες συμφωνίες. Άλλωστε, η αριστερά, κομμουνιστική και μη, αποτελεί κομμάτι της ενοποιούμενης και ενοποιημένης κυριαρχίας εδώ και πολλές δεκαετίες, συνέταξε, συντάσσει και θα συντάσσει μυστικές συμφωνίες όποτε της ζητηθεί.

Ας επανέλθουμε στο ζήτημα της συμφωνίας, του συμβιβασμού, του πραξικοπήματος, του εκβιασμού και της συνθηκολόγησης. Εδώ, ο καθένας μπορεί να διαλέξει όποια διατύπωση θέλει και να σκεφθεί ανάλογα, αν πράγματι μπορεί να σκεφθεί έτσι όπως του τίθενται αυτές οι λέξεις.

Εν πάση περιπτώσει, μπορούμε να σταθούμε στην …εμπνευσμένη διατύπωση του …Κατρούγκαλου κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής του υπουργείου Εργασίας, όπου επί λέξει είπε: «Η συμφωνία δεν είναι Βάρκιζα, γιατί δεν παραδόθηκαν τα όπλα και τα όπλα είναι η κυβερνητική εξουσία». Εδώ, λοιπόν, μπορείτε να διασκεδάσετε με τον πλούτο του λεκτικού τσαρλατανισμού και των υπεκφυγών, στα οποία είναι συνηθισμένοι να επιδίδονται οι εξουσιαστές και εν προκειμένω οι αριστεροί.

Είναι προφανές ότι κάθε αριστερός που έχει ασχοληθεί με τα φρικτά γεγονότα του Δεκεμβρίου 1944, που οδήγησαν στην «Συμφωνία» της Βάρκιζας γνωρίζει κάλλιστα ότι «παραδόθηκε» ένα μέρος του οπλισμού του ΕΑΜ, ενώ ένα άλλο φυλάχθηκε για τον επόμενο γύρο. Αν υπονοεί κάτι τέτοιο ο θαυμαστός αυτός αριστερός υπουργός, τότε όλοι θα πρέπει να αναμένουμε μεγαλύτερα δεινά. Αν μάλιστα αυτή η φράση συνδυαστεί και με μία άλλη (του ιδίου) που χαρακτηρίζει το «προσύμφωνο» ως «αναγκαστική τακτική υποχώρηση», τότε εύκολα μπορεί να υποτεθεί το σκοτεινό σχέδιο των σύγχρονων «σωτήρων».

Πέραν αυτού, εκείνο το οποίο σηματοδοτεί το φραστικό αλαλούμ είναι αυτή η κυβερνητική εξουσία, που είναι όπλο το οποίο «δεν παραδόθηκε». Για να παραδόσεις κάτι θα πρέπει να το κατέχεις, επομένως απέναντι στα συνεταιράκια δεν υφίσταται τέτοια κατάσταση αφού είναι δεδομένο πως απέναντι σ’ αυτούς, ούτε υπήρξε ούτε και προβλήθηκε κάποιο είδος εξουσίας και εδώ πράγματι δεν παραδόθηκαν κάποια κλασσικού τύπου όπλα. Άρα, η κυβερνητική εξουσία, ως όπλο που δεν έχει παραδοθεί (αλλά της οποίας έχει επιτραπεί η χρήση από τους δανειστές) είναι δεδομένο πως είναι αυτή η οποία χρησιμοποιείται εις το διηνεκές προς τους σκλαβωμένους και υποτελείς του ελλαδικού κράτους.

Αυτή είναι η μόνη αναπαλλοτρίωτη εξουσία, που αναγνωρίζεται από τους απανταχού κυρίαρχους σε οποιαδήποτε κλίκα κι αν κυβερνά: δεξιά, αριστερή, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική και η οποία μπορεί να παίζει συνεχώς με τις λέξεις  εξαπατώντας τον κόσμο …

                                                                                                                    Δημοσιεύθηκε από Ρομφαίος
Πηγή anarchypress