Τεχνικές αμνησίας

Τελευταία μαθαίνουμε όλο και συχνότερα για τα κρεματόρια της γνώσης, που στήνουν οι τζιχαντιστές, καίγοντας βιβλιοθήκες, καταστρέφοντας μνημεία αρχαίας τέχνης και φιμώνοντας κάθε διαφορετική φωνή με τον απόλυτα ωμό τρόπο∙ τον φόνο. Απ’ την άλλη πλευρά, γάλλοι επιστήμονες κατόρθωσαν να δημιουργήσουν τεχνητές, δηλαδή ψεύτικες, αναμνήσεις στο μυαλό κοιμισμένων ποντικιών. Οι πρώτοι βίαιοι κι απάνθρωποι, οι δεύτεροι ανθρωπιστές, καθότι έτσι ισχυρίζονται ότι μπορούν να θεραπεύσουν τραυματικές αναμνήσεις. Φαινομενικά, οι ειδήσεις είναι από άσχετες μεταξύ τους ως κι αντίθετες. Βάζοντας στη συνάρτηση και μια ακόμη μεταβλητή, ίσως τα πράγματα γίνονται σαφέστερα: ο Vint Cerf, που θεωρείται πατέρας του ίντερνετ προειδοποιεί ότι τα αρχεία που συγκεντρώνουμε σήμερα δε θα είναι προσβάσιμα από τα μελλοντικά λογισμικά και συμβουλεύει να διατηρούμε φυσικά, εκτυπωμένα αρχεία και βιβλία.

Η γνώση δεν είναι απλώς δύναμη, αλλά κι ένας τρόπος συσσώρευσης των πνευματικών κατακτήσεων του παρελθόντος. Οι γνώσεις γεννούν κοσμοθεωρίες, διαθέσεις και προθέσεις και συγκροτούνται πάνω στη μνήμη, την διάδοση της και τη διαμόρφωσή της. Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει μια και μόνη αληθινή γνώση, μια αντικειμενική ανάμνηση. Κάθε άνθρωπος φέρει την ατομική του συσσώρευση γνώσεων κι εμπειριών, τις δικές του μοναδικές συνάψεις, που συνομιλούν με τη συλλογική μνήμη και γνώση.

Οι απόλυτες αξίες της θρησκείας, οι μοναδικές αλήθειες της επιστήμης κι οι επιλεκτικές συσσωρεύσεις γνώσης της τεχνολογίας συγκροτούν εξ ίσου την επιδίωξη της εξουσίας: την κυριάρχηση επί της γνώσης, την καθιέρωση μιας αποδεκτής, ενιαίας και συμπαγούς κοσμοθεωρίας, που δε θα μπάζει νερά και θα ευνοεί τον εφησυχασμό. Οι τζιχαντιστές, όσο κι οι επιστήμονες και οι πατέρες της τεχνολογίας στοχεύουν στο πνεύμα. Η γνώση είναι ένα κεφάλαιο γι’ αυτούς, όχι μόνο συσσωρεύσιμο, αλλά και το πιο αποδοτικό∙ η μνήμη είναι η αποθήκη, όπου τη στοιβάζουν και κατανοούν ότι μπορούν να παίξουν μαζί της απεριόριστα, να φτιάξουν τους μελλοντικούς απαθείς στρατιώτες τους, που θα θυμούνται και θα ξέρουν όσα χρειάζεται και επιτρέπεται.

Η λήθη είναι το ισχυρότερο παυσίλυπο κι αμνησία η αποτελεσματικότερη πρέζα. Ο πόνος όμως και το συναίσθημα, η τρωτή μας φύση, η άρρητη διαλεκτική μας με τον θάνατο φέρνουν τη γνώση και συνθέτουν τα υλικά της ανθρωπινότητάς μας. Το μνημείο, έστω κι ως σύμβολο της εξουσίας, στέκει συμπαγές στον χρόνο, για να κριθεί κάθε στιγμή. Δεν αρκεί να έχει κανείς δύναμη, αλλά και να ξέρει πώς να τη διαθέσει, για να ελευθερωθεί ή να σκλαβωθεί. Δεν αρκεί να μπορεί, αλλά χρειάζεται να επιλέγει. Η Αναρχία είναι πια επιλογή, δεν είναι το τυχαίο αποτέλεσμα μιας καταστροφής.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση