Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Σε μια κίνηση ακραίου ιστορικού συμβολισμού, δήμος και αστυνομία αποφάσισαν να επιτεθούν ξημερώματα 4ης προς 5η Αυγούστου, 77 χρόνια ακριβώς μετά την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά, στο χώρο που συμβόλισε την αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Στόχος ήταν το παράρτημα του Πανεπιστημίου της Πάτρας, ο τόπος που οι φοιτητές κατέλαβαν το Νοέμβρη του 73 για να αντισταθούν στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, στο κτίριο που για 40 χρόνια χτυπά η καρδιά των κοινωνικών αγώνων της πόλης. Εκεί που γεννιούνται καθημερινά δομές αλληλεγγύης που γίνονται η ασπίδα των καταπιεσμένων.

Παράλληλα σχεδίασαν και εκτέλεσαν, σε εντυπωσιακή συνεργασία με τοπικά δίκτυα «ενημέρωσης» που βρίσκονται πάντα σε ανοιχτή γραμμή ασυρμάτου με την αστυνομία, μαφιόζικες επιχειρήσεις σε δύο ακόμα χώρους που λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και πολιτικής παρέμβασης [Μαραγκοπούλειο και στέκι ΤΕΙ] συλλαμβάνοντας αγωνιστές με αστείες κατηγορίες.

Η διάλυση του χώρου που Παραρτήματος δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους αναρχικούς αλλά στους ίδιους τους κοινωνικούς αγώνες. Στόχος του δημάρχου, που πασχίζει να δείξει «έργο» ενόψει των εκλογών, είναι μια πόλη «καθαρή» από πορείες, απεργίες και συγκεντρώσεις. Τα συνεργεία του ήδη έπιασαν δουλειά χτίζοντας τις εισόδους. Αντί να απελευθερώσει την πόλη από την λαίλαπα των ιδιωτικών συμφερόντων κλείνει κάθε πραγματικά δημόσιο χώρο με μόνο του μέλημα να παραδώσει τα πάντα στην αγορά. Το πρότυπο είναι ο εμπορικός πεζόδρομος. Ελεύθερη πόλη για αυτόν σημαίνει μια πόλη ελεύθερη να καταναλώνεις, να περπατάς μόνο για να χαζεύεις βιτρίνες.

Η θέση και το κοινωνικό αποτύπωμα της κατάληψη του Μαραγκοπουλείου χαλούσε τα σχέδια για κοινωνικό άνοιγμα τη χρυσής αυγή στις φτωχές γειτονιές της πόλης. Αυτός ήταν και ο στόχος της άμεσης διάλυσης της. Η περίφημη θεωρία των ακρών - που βέβαια όλως τυχαίως χρησιμοποιείται αποκλειστικά ενάντια στο ανταγωνιστικό κίνημα - δεν είναι τίποτε παραπάνω από την επέκταση της θεωρίας του μεσαίου χώρου. Μια τυπικά φασίζουσα πολιτική που θέλει να επιβάλει στην κοινωνία το πρότυπο του «μέσου ανθρώπου», των μέσων αναγκών, συνηθειών, συμπεριφορών και απόψεων. Είναι προφανές πως αυτός ο μέσος άνθρωπος δεν υπάρχει! Αποτελεί απλά μια φασιστική κατασκευή της εξουσίας με σκοπό να ποινικοποιήσει όχι μόνο όποιον αντιστέκεται, αλλά και όποιον διαφέρει.

Κάποιοι μετρούν την πραγματικότητα με αριθμούς, την εξουσία με τραπεζικούς λογαριασμούς, την ισχύ με τα όπλα. Θεωρούν πως το ανταγωνιστικό κίνημα είναι κτίρια, ντουβάρια, μπετά. Θα απογοητευτούν. Το ελευθεριακό κίνημα είναι κάτι πολύ περισσότερο από όλα αυτά. Με βαθιές ρίζες στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες δεν κατοικεί ούτε φυλακίζεται σε ντουβάρια, ζει στα σπλάχνα της κοινωνίας. Τη στιγμή που ο φασισμός γίνεται η χρυσή ασπίδα του συστήματος και των αφεντικών το ελευθεριακό κίνημα γίνεται η ασπίδα της κοινωνίας. Προτάσσοντας την αλληλεγγύη απέναντι στον ατομισμό, την αντίσταση ενάντια στο φόβο, τη συλλογική δημιουργία απέναντι στην καταστροφή, τη ίδια τη ζωή απέναντι στο θάνατο.

Κείμενο indymedia