Η συνάντηση με τον Ταρίκ Αλί είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Είναι αρκετά καλός γνώστης της ελληνικής πολιτικής ιστορίας και ένας γειωμένος παρατηρητής και μελετητής της ελληνικής αλλά και της διεθνούς πραγματικότητας, που δεν αποζητά να αποκαλύψει στο συνομιλητή του απλώς τις ιδέες του αλλά να συμμετέχει σε ένα προωθητικό διάλογο.
Τη συνέντευξη πήραν
η Ζωή Γεωργούλα
και ο Θωμάς Τσαλαπάτης
Εδώ και μερικά χρόνια μιλάτε για τον εξτρεμισμό του κέντρου. Τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο όρος;
Ανέπτυξα αυτή την ιδέα πριν μερικά χρόνια, διότι είχα κουραστεί να ακούω τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ να ανακηρύσσουν τον καθένα που δεν συμφωνούσε με την κυρίαρχη άποψη σε εξτρεμιστή, άλλοτε της αριστεράς, άλλοτε της δεξιάς , και στη συνέχεια να το πηγαίνουν ακόμα παραπέρα ταυτίζοντας τα δύο άκρα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε ικανότητα να διακρίνουν, έχουν εξελιχθεί σε ιδεολογικούς σταυροφόρους της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Το εξτρεμιστικό κέντρο είναι αυτό που στηρίζει τους πολέμους που διεξάγουν οι ΗΠΑ, το εξτρεμιστικό κέντρο στηρίζει χωρίς ίχνος κριτικής τον καπιταλισμό. Αυτό το κέντρο περιλαμβάνει την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά, τις οποίες χωρίζει μια διαφορά καταγωγής. Ωστόσο η κεντροαριστερά έχει ξεπουλήσει όλες τις αρχές της και αυτό συμβαίνει διεθνώς, για παράδειγμα στην Ινδία το μοντέλο που αναδύεται είναι ανάλογο.
Βεβαίως στις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι ιδιαίτερα έντονο. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν μα η πολιτική μένει σχεδόν ίδια, υπάρχει μια αδιατάρακτη συνέχεια. Πάρτε το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας: Θάτσερ, Μπλερ, Κάμερον, ίδιες πολιτικές, συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων. Στη Γαλλία, η κυβέρνηση που ιδιωτικόποιησε ό,τι ιδιωτικοποιούταν, ήταν μια κυβέρνηση σοσιαλιστικού κόμματος με πρωθυπουργό τον Λιονέλ Ζοσπέν και υπουργό Οικονομικών τον Ντομινίκ Στρος Καν.
Στην Ελλάδα η διαφορά ήταν η επιβολή μιας βίαιης και βάρβαρης δικτατορίας, μετά την οποία αναδύθηκε το ΠΑΣΟΚ, που ξεκίνησε προσπαθώντας να αλλάξει τα πράγματα, αλλά στα τέλη της δεκαετίας του 80 και στη δεκαετία του 90 παγιδεύτηκε στη διαλεκτική του εξτρεμιστικού κέντρου και πια δεν διακρίνεται από τη δεξιά. Σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη οι άνθρωποι συσπειρώνονται σε σχήματα που εγκαταλείπουν το εξτρεμιστικό κέντρο, το Die Linke στη Γερμανία, το Μέτωπο της Αριστεράς στη Γαλλία, που πήγε πολύ καλά στις πρόσφατες εκλογές και ο Μελανσόν είναι ένας εξαιρετικός υποψήφιος. Και έπειτα ήρθε η ξαφνική, πολύ ελπιδοφόρα άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.
Κάποιοι παραλληλίζουν το ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής με τον ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα.
Η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ και η εξέλιξή του είναι ο λόγος για τον οποίο θεωρώ πολύ αδύναμο αυτόν τον παραλληλισμό. Οι πολίτες δεν είναι ανόητοι και οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται ότι η δυναμική τους ενισχύεται από ανθρώπους που έχουν σιχαθεί τη νοοτροπία που καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σημαντική εξέλιξη για τον ελληνικό λαό και για τους λαούς της Ευρώπης. Γι’ αυτό και δέχεται την επίθεση του 99% των ΜΜΕ. Την ίδια επίθεση έχουμε δει να εξελίσσεται και στη Λατινική Αμερική εναντίον του Ούγκο Τσάβες, του Έβο Μοράλες. Αυτό που φοβούνται δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η ενδυνάμωση και άλλων τέτοιων σχημάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη και ο σχηματισμός ενός μετώπου που θα αποδυναμώσει τον εξτρεμισμό του κέντρου σε όλη την Ευρώπη.
Οι αριστερές κυβερνήσεις των χωρών της Λατινικής Αμερικής μπορούν να αποτελέσουν ένα διαφορετικό μοντέλο για τις ευρωπαϊκές χώρες της περιφέρειας;
Τα τελευταία δέκα χρόνια κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια ευρωπαϊκή χώρα και συζητώ με αριστερούς, τους λέω: μην περιορίζετε το βλέμμα σας στην Ευρώπη, δείτε και τη Λατινική Αμερική. Εκεί υπάρχει ένα πολύ καλύτερο μοντέλο, δεν είναι τέλειο, έχει αδυναμίες, αλλά είναι πολύ καλύτερο από το υπάρχον στην Ευρώπη. Δεν πρόκειται για τη λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά για κοινωνικά κινήματα που δημιούργησαν πολιτικούς σχηματισμούς και κόμματα, που μπορεί να εξελέγησαν και να μην έκαναν όλα όσα προεκλογικά είπαν, όμως έκαναν πολλά και υπόκεινται στη συνεχή κριτική των κινημάτων που τα δυνάμωσαν. Υπάρχει δηλαδή μια αναζωογόνηση της κριτικής και συμμετοχικής πολιτικής. Στην Ευρώπη υπάρχουν ενδείξεις μιας τέτοιας εξέλιξης και μια τέτοια εξέλιξη την χρειαζόμαστε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι ανάλογο. Η άνοδός του είναι μια νέα εξέλιξη που χρειάζεται να παρατηρούμε και να παρέχουμε την ειλικρινή συμβουλή μας. Εξαρτώνται πολλά από αυτά που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι από αυτά που λέει, αλλά από αυτά που θα κάνει τις πρώτες 100-200 μέρες της διακυβέρνησής του, εφόσον κερδίσει τις εκλογές. Θα είναι αποφασιστικά για τη μοίρα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, του λαού της Ελλάδας αλλά και των λαών της Ευρώπης. Οι οικονομολόγοι που έχουν τον κύριο λόγο στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι δεν ήταν σε θέση να καταρτίσουν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα σε περίπτωση, που δεν είναι πιθανή αλλά δεν είναι αδύνατη, που η Ελλάδα εκδιωχθεί από την ευρωζώνη. Ένα τέτοιο σχέδιο χρειάζεται να παρουσιαστεί, διότι οι άνθρωποι φοβούνται και αυτό φαίνεται στο ποσοστό των ανθρώπων που λένε ότι δεν θέλουν να εγκαταλείψει η Ελλάδα την ευρωζώνη. Χρειάζεται να επικοινωνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτόν τον κόσμο και να του πει ότι κατανοούμε το φόβο σας, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε σχέδιο αν αυτό συμβεί.
Υπάρχει αναλογία μεταξύ του κινήματος του Μάη του 68 και των σημερινών κινημάτων που αναπτύσσονται σε όλον τον κόσμο, αλλά και της σχέσης τους με την αριστερά;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει αναλογία. Τα κινήματα που αναπτύχθηκαν το 1968 ήταν κινήματα πάλης για την εξουσία, ήθελαν να κάνουν επανάσταση, να πάρουν την εξουσία. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ουτοπικά, και σε ένα βαθμό ήταν, αλλά ο στόχος τους δεν ήταν η κατάληψη δημόσιων χώρων αλλά η κατάληψη του κράτους. Το 1968 η στάση του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν αποφασιστική. Επιχείρησε να κάμψει το κίνημα. Αν το είχε στηρίξει, έχω πολύ μικρή αμφιβολία αν δεν θα γινόταν επανάσταση. Ήταν διαφορετική και η διεθνής συγκυρία, οι Αμερικάνοι έχαναν από μια μικρή χώρα, το Βιετνάμ. Φαντάζεστε τον αντίκτυπο που είχε το γεγονός ότι όταν μια μικρή δύναμη έχει τη λαϊκή στήριξη, μπορεί να νικήσει τη μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη. Όταν ένας ιταλός ηγέτης της κομμουνιστικής αριστεράς πήγε στο Ανόι και συνάντησε τον Χο Τσι Μινχ, τον ρώτησε τι μπορούμε να κάνουμε για σας σύντροφε, και εκείνος του απάντησε «το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε, είναι να κάνετε επανάσταση στην Ιταλία.
Ο κόσμος τότε ήταν ένας κόσμος ελπίδας. Σήμερα είναι ένας κόσμος φοβισμένος. Το κίνημα του Occupy στις ΗΠΑ είναι κυρίως ένα συμβολικό κίνημα χωρίς σαφές πολιτικό πρόταγμα. Αν δεν προτάξει πολιτικούς στόχους, θα φθίνει. Είναι πολύ σημαντικό να αρθρώσει νέο πολιτικό λόγο. Το κίνημα των Αγανακτισμένων στην Ισπανία κατέβασε εκατομμύρια κόσμου στους δρόμους και λίγο καιρό μετά η ισπανική δεξιά σημείωσε μια σημαντική νίκη. Ο καπιταλισμός έχει θριαμβεύσει παγκοσμίως, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έχει επικρατήσει ακόμα και στην Κίνα. Έχει φιμώσει τις εναλλακτικές φωνές και επιχειρεί να αφανίσει τη δημοκρατία και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η Αριστερά σήμερα χρειάζεται να σηκώσει τη σημαία της πραγματικής δημοκρατίας.
Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις στους έλληνες αριστερούς;
Είμαι κριτικός απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θέλω να νικήσει στην επερχόμενη εκλογική μάχη. Θα αποτελέσει μια τεράστια ώθηση για την Αριστερά στην Ευρώπη, και αυτό έχει μεγάλη σημασία. Αν ήμουν έλληνας πολίτης, θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ.
ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΡΟΟΠΤΑ
«Είναι σημαντικό να νικήσει η δική μας πλευρά»
Ο Ταρίκ Αλί ήρθε στην Ελλάδα καλεσμένος του ΝΑΡ και της Νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, στο πλαίσιο των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων των Αναιρέσεων 2012. Μίλησε την περασμένη Τρίτη στο κατάμεστο ΜΑΧ του Πολυτεχνείου μαζί με τον δημοσιογράφο Πέτρο Παπακωνσταντίνου, ενώ συντόνιζε ο επίσης δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου. Πολλοί από όσους βρεθήκαμε εκεί νοιώσαμε ότι παρακολουθήσαμε μια συζήτηση ιστορική, με την έννοια ότι, ιδιαίτερα για τους νεότερους, ξεδιπλώθηκε σε συμπυκνωμένο χρόνο μια συζήτηση δεκαετιών στο εσωτερικό της Αριστεράς. Μια συζήτηση για ελπίδες και φόβους που στοιχειώνουν την πραγματικότητά μας και σήμερα.
Ο Ταρίκ Αλί ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας ότι αισθάνεται πολύ χαρούμενος που βρίσκεται στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη την Ευρώπη. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, συνέχισε, δείχνει το μέγεθος της κοινωνικής κρίσης στην Ελλάδα. Αυτό που πρόκειται να συμβεί στις 17 του Ιούνη είναι απολύτως ζωτικό. Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Εάν ήμουν έλληνας πολίτης, θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ στις 17 του Ιούνη. Η δήλωσή του αυτή έγινε δεκτή από τον κόσμο με αμηχανία, γέλια αλλά και χειροκροτήματα. Μέσα σε αυτήν την αμήχανη αναστάτωση ο Ταρίκ Αλί συνέχισε λέγοντας: Αφήστε με να σας πω γιατί. Οι σύντροφοι που αισθάνομαι πιο κοντά στην Ελλάδα είστε εσείς, από το ΝΑΡ. Συμφωνώ με τη δική σας ανάλυση για την πολιτική και οικονομική κατάσταση. Όμως είναι ουτοπικό, κατά τη γνώμη μου, να πιστεύετε ότι μπορείτε να δώσετε μια γροθιά στο πρόσωπο της ΕΕ και παρόλα αυτά να μείνετε στην ευρωζώνη.
Συνέχισε παραθέτοντας το παράδειγμα της Αργεντινής και πώς διαχειρίστηκε την κατάσταση για να καταλήξει λέγοντας ότι με τον πιο συντροφικό και ειλικρινή τρόπο συμβουλεύω τον ΣΥΡΙΖΑ να μην περιμένει μέχρι η κρίση να γίνει εντελώς ανεξέλεγκτη. Πρότεινε την εθνικοποίηση των τραπεζών, την ειλικρινή και ευρεία απεύθυνση στο λαό για να βοηθήσει και να στηρίξει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, τη μείωση της αποζημίωσης των βουλευτών με νόμο στο ίδιο ποσοστό που θα μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, παράλληλα να διαλέγεται με τις συμμαχικές δυνάμεις στην Ευρώπη ώστε να βοηθήσει με αυτόν τον τρόπο να αναδειχθούν και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες αριστερές κυβερνήσεις. Πρότεινε επίσης ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την επαναδόμηση της βιομηχανικής δύναμης της χώρας. Αφού παρέθεσε τις προτεραιότητες, κατέληξε ότι μια πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει αυτά τα ζητήματα στο προσκήνιο.
Ο δύσκολος δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ
Στην περίπτωση που η Νέα Δημοκρατία κερδίσει τις εκλογές και συνεργαστεί με άλλες πολιτικές δυνάμεις, όπως τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, όπως χαρακτηριστικά είπε, τότε μέσα σε διάστημα έξι με οκτώ μηνών θα βιώσετε τεράστια κοινωνική έκρηξη. Συνεπώς όποια πλευρά κι αν νικήσει θα υπάρξει κρίση. Είναι σημαντικό όμως να νικήσει η δική μας πλευρά, για να μπορούμε να επηρεάσουμε ώστε το βάρος της κρίσης να μοιραστεί ισότιμα.
Αναζήτησε συντρόφους από το ΚΚΕ στο κοινό μάταια και δήλωσε λυπημένος για την απουσία τους. Απευθυνόμενος σε αυτούς όμως, είπε ότι το να σπαταλάτε το 80% των πολιτικών επιθέσεών σας στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι σε αυτούς που δημιούργησαν την κρίση είναι σεχταριστική πολιτική χειρίστου είδους.
Στη συνέχεια παρέθεσε το παράδειγμα της Γερμανίας του 30 οπότε το κομμουνιστικό κόμμα αρνήθηκε τη συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι, όπως είπε, δεν ήταν σαν τους σημερινούς αλλά ακόμα πίστευαν στον μαρξισμό, υποτιμώντας τον Χίτλερ και αφήνοντας τον να προελάσει.
Λίγο πριν κλείσει την ομιλία του αναφερόμενος στον Μαρξ και την επικαιρότητα των ιδεών του, παρατήρησε ότι ο καπιταλισμός επιχειρεί να καταπνίξει την παραμικρή σπίθα πραγματικής δημοκρατίας και αυτός είναι ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ στην Ελλάδα και διεθνώς επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, παρατήρησε, το ίδιο συνέβη και με τους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής και παρόλο τον πόλεμο εναντίον τους εξελέγησαν, πράγμα που αποδεικνύει ότι όταν ο λαός βλέπει μια εναλλακτική αγνοεί αυτά που του λένε τα ΜΜΕ. Πιστεύω, είπε ο Ταρίκ Αλί, ότι και αυτοί που είναι κριτικοί απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει στις επερχόμενες εκλογές.
Κάλεσε, τέλος, τους διανοούμενους να μην σιωπούν μπροστά στις ρατσιστικές επιθέσεις στους μετανάστες και ιδιαίτερα στους ασιάτες πρόσφυγες και ευχήθηκε καλή τύχη για την 17η Ιούνη αλλά και για μετά.
Η εποχή των τεράτων
Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας ότι ο πολιτικός αγωνιστής, σε αντίθεση με τον προφήτη, έχει ένα όραμα που απαιτεί να εκτιμήσει σωστά το χρόνο. Συνεπώς, είπε, μια διπολική αντιπαράθεση τύπου Νέα Δημοκρατία – ΣΥΡΙΖΑ πριν από 20 χρόνια δεν θα αποκτούσε την εκρηκτική δυναμική που αποκτά σήμερα. Η σημερινή εποχή είναι η εποχή των τεράτων, που ο παλιός κόσμος πεθαίνει, αλλά ο καινούργιος δεν έχει ακόμα γεννηθεί, επικαλούμενος τον Σλαβόι Ζίζεκ. Τη στιγμή, λοιπόν, που η συγκλονιστική αυτή εποχή ζητά τελείως πρωτότυπα σχήματα, έρχεται επί σκηνής το καινούργιο μεταμφιεσμένο με τα ρούχα του παλιού. Στη Γαλλία, η Αριστερά του Μελανσόν με τις σημαίες και τα χρώματα του 1793, στην Ελλάδα ακούμε για καινούργιο ΕΑΜ και ΕΔΑ. Η καινούργια Αριστερά στην Ελλάδα δεν έχει ακόμα γεννηθεί και θα περάσει από πολλές συγκρούσεις μέχρι να διαμορφωθεί. Όσον αφορά την πολιτική συγκυρία, συνέχισε, δεν μου επιτρέπεται ως υπόψηφιου με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην πω τη δική μου θέση, με όλο το θαυμασμό και τα συντροφικά αισθήματα που τρέφω για τον Ταρίκ Αλί. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η κοινωνική πόλωση στο εκλογικό πεδίο μεταφράζεται ως σύγκρουση του αστικού μπλοκ, ακραία αντιδραστικού, της ΝΔ και του λαϊκού μπλοκ που κυρίως εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως από το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις άλλες αριστερές δυνάμεις. Αυτό δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς διότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι το κόμμα των δημοσιών υπαλλήλων και της κρατικοδίαιτης διανόησης με τον Κωνσταντόπουλο και τη Δαμανάκη, που ήταν όταν έπαιρνε 3%, είναι το κόμμα που παίρνει 25% στη Β’ Πειραιά, την πιο εργατική περιοχή, 20% στους ανέργους και η καλύτερη ηλικιακή ομάδα του είναι οι νέοι και η παραγωγική ηλικία. Ο λαός εκτόξευσε την ελληνική αριστερά λέγοντάς τους: μέχρι τώρα σας εμπιστευόμαστε για τους αγώνες αλλά όταν ερχόταν η ώρα της κάλπης ψηφίζαμε τα αστικά κόμματα, τώρα όμως η περίοδος που η αριστερά ήταν δύναμη διαμαρτυρίας έχει τελειώσει, θέλουμε να γίνετε δύναμη εξουσίας. Ωστόσο όποιος έχει στοιχειώδη νηφαλιότητα, τόνισε ο Π. Παπακωνσταντίνου, καταλαβαίνει ότι η ελληνική αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς απροετοίμαστη για μια τέτοιας σφοδρότητας σύγκρουση. Σε αυτήν την κατάσταση θα θέλαμε αν μπορούσαμε να πούμε απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, να βγει η ΝΔ, αλλά με ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση, ώστε να χρεοκοπήσει η χώρα στα χέρια της ΝΔ και την επόμενη εξέγερση να την καθοδηγήσουμε εμείς. Η τραγωδία της Αριστεράς είναι ότι δεν έχει ποτέ και πουθενά το δικαίωμα να πει όχι τώρα. Την Αριστερά την χρειάζεται ο κόσμος όταν οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες και το έργο της είναι ηράκλειο. Σε όλους μας μπαίνει το ζήτημα ότι οφείλουμε να αλλάξουμε νοοτροπία και να εκπαιδευτούμε πάνω στη μάχη. Ο κόσμος δεν θέλει μόνο μεγάλα λόγια, θέλει να του πεις τι θα κάνεις αν είσαι αύριο στην εξουσία. Ακριβώς γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μας, ο αριστερός κόσμος δεν πρέπει και δεν μπορεί να εμπιστευτεί τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν τον ψηφίζει ως το λιγότερο κακό ή με αυταπάτες.
Δίβουλη η αστική τάξη
Απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ η γραμμή της αστικής τάξης είναι διπλή. Από τη μία του επιτίθεται αλλά από την άλλη τον ρυμουλκεί με προσθέσεις ανοιχτά σοσιαλδημοκρατικές και διαχειριστικές. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο και αυτό θα φέρει τη διάσπαση, ειδικά αν έρθει στην εξουσία. Εάν ο Ταρίκ παρακολουθούσε την ελληνική τηλεόραση και έβλεπε ορισμένους πρώην υπουργούς του και νυν υπεύθυνους για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι μάλλον ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ. Το αδύνατο σημείο του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η παραμονή στο ευρώ είναι απλώς ένα σύμπτωμα, είναι ότι δεν δίνει στον κόσμο να καταλάβει και να προετοιμαστεί για την πολύ σκληρή σύγκρουση που έχουμε μπροστά μας. Το ζήτημα είναι ότι ο κόσμος δεν μπορεί να επενδύει σε αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα ότι είναι μπλόφα αυτά που λένε οι Γερμανοί και ότι από τη στιγμή που θα βγούμε θα διαπραγματευτούν μαζί μας. Από μια άποψη αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη λύση του καλού ευρώ θα ήταν ιδεώδης λύση και εμείς θα ήμασταν έτοιμοι να τη δεχτούμε, διότι ως κομμουνιστές δεν έχουμε κανέναν έρωτα με τη δραχμή, όπως και με κανένα νόμισμα. Όμως το να πιστεύει κάποιος σήμερα ότι επειδή θα βγει αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα θα αλλάξει την πολιτική της η Γερμανία και η Γαλλία είναι σαν να περιμένεις τον Άγιο Βασίλη. Από μια άποψη, οι αστοί μερικές φορές είναι πολύ πιο ρεαλιστές από τους αριστερούς του εύκολου δρόμου.
Ο Π. Παπακωνσταντίνου έκλεισε τη δική του ομιλία λέγοντας στους παρευρισκόμενους ότι οι εκλογές αυτές είναι κρίσιμες, δεν είναι σαν τις προηγούμενες, και όποιος λέει ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο είναι εκτός πολιτικής συγκυρίας. Σκεφτείτε όμως αν θέλετε να τα παίξετε όλα σε μια ζαριά και σε ένα ξένο χαρτί. Γεγονός είναι ότι πάνω μας ζυγιάζονται οι ελπίδες με τους φόβους και κάθε λαός, κίνημα, άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο μικροί είναι οι φόβοι του και τόσο μεγάλος όσο μεγάλες είναι οι ελπίδες του. Εμείς τις ελπίδες μας δεν θέλουμε να τις ακρωτηριάσουμε μπροστά στους φόβους.
Δεν ζούμε στον προηγούμενο αιώνα
Ο Ταρίκ Αλί ξαναπήρε το λόγο επισημαίνοντας ότι η αντιπαράθεση σήμερα δεν είναι για το ποιος έχει καλύτερες ιδέες. Η διαμαχή είναι για το μέλλον της χώρας που βρίσκεται στα πρόθυρα της κρίσης. Σχεδόν μου δόθηκε η εντύπωση, είπε, από το ύφος των παρατηρήσεων του Πέτρου, ότι θα ήταν καλύτερα να μην κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές. Αν αυτή είναι η θέση σας είναι δικαίωμά σας, αλλά νομίζω ότι είναι εντελώς λάθος. Και μπορούμε να την ξανασυζητήσουμε σε δύο χρόνια. Σε όλη τη ζωή μου μπλέχτηκα σε συζητήσεις σαν αυτή, μεταξύ ανθρώπων που πίστευαν ότι η η δική τους πολιτική άποψη είναι πιο καθαρή από του άλλου. Για μένα αυτό δεν αποτελεί μια ενδιαφέρουσα διαμάχη. Δεν υπάρχει διαφωνία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αδυναμίες. Για τον κόσμο όμως είναι από τη μια η παλιά γνωστή παρέα και, από την άλλη, ένα κόμμα που ξαφνικά γνώρισε μια μεγάλη άνοδο αντιπαρατιθέμενο σε όσα οι προηγούμενοι έπραξαν. Είναι κρίσιμο για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Δεν ζούμε σε μια επαναστατική περίοδο. Ακόμα και μαοϊστές αντάρτες στο Νεπάλ συμμετείχαν σε κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Η προσοχή των μαζών στρέφεται σε αυτά που έχουν και δίνουν μάχες άμυνας. Το να προσποιούμαστε ότι ζούμε στον προηγούμενο αιώνα είναι σαν να ζούμε στη χώρα των ονείρων. Μπορείτε να το κάνετε, αλλά δεν θα σας βγάλει πολύ μακριά. Χρειάζεται να προσπαθήσουμε να κατακτήσουμε ό,τι μπορούμε για να αλλάξουμε την κατάσταση. Είναι πόλεμος μανούβρας και όχι μετωπικής επίθεσης. Έκλεισε τη δευτερολογία του λέγοντας: νομίζετε ότι θα σας επιτεθούν αν στηρίξετε τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει κακές επιλογές, αλλά ξεχνάτε ότι μπορεί ο κόσμος να σας επιτεθεί αν δεν στηρίξετε τον ΣΥΡΙΖΑ και κερδίσει η Δεξιά.
Ο Π. Παπακωνσταντίνου ξαναπήρε το λόγο τονίζοντας: θα ήμουν ευτυχής αν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν θα ήθελα οι ψηφοφόροι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αφομοιωθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, διότι δεν έχουν το ιστορικό δικαίωμα να προδώσουν τους συλλογικούς αγώνες απλώς για μια κοινοβουλευτική εκλογή. Το επιχείρημα ότι μη στηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κατηγορηθούμε για τυχόν νίκη της Δεξιάς δεν μπορεί να εκφέρεται από αριστερό σε αριστερό. Έχουμε ανάλογα εκβιαστεί και στο παρελθόν από το ΠΑΣΟΚ το 1981 και δεν υποκύψαμε, δεν θα υποκύψουμε και τώρα.
Και η εκδήλωση έκλεισε με τον Ταρίκ Αλί να απαντά ανάμεσα σε χειροκροτήματα: Το ζήτημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα ακόμα ΠΑΣΟΚ...
Ζωή Γεωργούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου