Όταν μιλούν για εθνική κυριαρχία

Η απώλεια της “εθνικής” μας κυριαρχίας, (ή για τους πιο μετριοπαθείς, ο κίνδυνος απώλειας της) εντοπίζεται εδώ και καιρό στο δημόσιο λόγο πολιτικών (αριστεράς και δεξιάς), δημοσιογράφων, αλλά και στις καθημερινές συζητήσεις πολλών πολιτών. Πολλοί κάνουν λόγο για “υποδούλωση της χώρας στην τρόικα”, για τη σύγχρονη αποικιοκρατική πολιτική της Γερμανίας, κατηγορώντας έμμεσα τους “κακούς” ξένους τραπεζίτες και πολιτικούς που “σκλάβωσαν” το, μέχρι τώρα, ανεξάρτητο και ελεύθερο ελληνικό κράτος. Οι περισσότεροι, μάλιστα, μιλούν σαν η Ελλάδα να μην ήταν ήδη εξαρτημένη πολιτικά και οικονομικά (με τη ρητή ή σιωπηρή συναίνεση της κοινωνίας) από την Ε.Ε, ή στρατιωτικά και διπλωματικά από το ΝΑΤΟ.

Και ποιό ακριβώς είναι το κυρίαρχο έθνος που δήθεν επιθυμούν; Προφανώς εννοούν μια κοινωνία που αντί να δυναστεύεται από αλλοεθνείς οικονομικές ελίτ, έχει τους ολοδικούς της, ντόπιους δυνάστες. Σαν να μας καλούν να διαλέξουμε ανάμεσα στον Χίτλερ και στον Παπαδόπουλο, ευχόμενοι ο ντόπιος δικτάτορας να δείξει έστω λίγη επιείκεια απέναντι σε μια μερίδα συμπατριωτών του. Όπως ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας (κυρίως ακροδεξιοί) που θα προτιμούσαν τη δανειοδότηση από τον “ορθόδοξο” Πούτιν και από την κατ’ επίφαση κομμουνιστική, στην πραγματικότητα ολοκληρωτική κυβέρνηση της Κίνας, αντί του δανείου από τους δυτικούς. Αγνοώντας ή προσποιούμενοι ότι αγνοούν, ότι ακόμα και στην περίπτωση που παραδίδαμε τις τύχες μας στα χέρια της ντόπιας ολιγαρχίας ή ενός εθνικιστή Έλληνα ηγέτη, αυτή η ολιγαρχία ή αυτός ο δικτάτορας θα ήταν εντελοδόχος των ισχυρότερων συμφερόντων (που σίγουρα δεν είναι τα ελληνικά).

Είναι προφανές, πως τα σενάρια περί εθνικής κυριαρχίας, εθνικής σωτηρίας, εθνικής περηφάνιας μας οδηγούν στο μονόδρομο της κοινωνικής ηλιθιότητας. Στο όνομα της αντιμετώπισης ενός εικονικού ποσού χρέους υποβιβάζονται με ευκολία ανθρώπινες ζωές προς χάριν μιας εντελώς αόριστης και ασαφούς έννοιας της “σωτηρίας”(Σωτηρία ποιών και για χάρη ποιών; Με τι κόστος; Ποιοί θα επωμιστούν το κόστος, ποιοί όχι και γιατί κλπ.). Όπως, στην περίπτωση πολέμου, ένας αξιωματικός θα ανακοινώσει στην πενθούσα μητέρα πως “ο θάνατος του γιου σας ήταν μεγάλη συνεισφορά για την πατρίδα”, έτσι σήμερα ανακοινώνουν την μεθοδευμένη εξαθλίωση μας.

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να μιλάμε για μια ψευδή εθνική κυριαρχία, κι ας μιλήσουμε για την ατομική και συλλογική αυτονομία. Ο νεοφιλελευθερισμός που επιβάλλουν διατης βίας στην κοινωνία μας, δεν έχει σημαία ή χρώμα, και η γλώσσα που μιλά είναι η γλώσσα των αριθμών. Δεν γεννηθήκαμε για να διαχωριζόμαστε βάσει σημαίας ή χρώματος, ούτε για να αντιμετωπιζόμαστε ως μονάδες των οικονομικών δεικτών. Σαν άνθρωποι, υπεύθυνοι για την ιστορία που εμείς δημιουργούμε, ας αγωνιστούμε για αυτόνομες κοινωνίες, απορρίπτοντας την κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο, ή κοινωνίας σε κοινωνία, ή ακόμη και την κυριαρχία ανθρώπων (ηγετών) σε κοινωνίες και το αντίστροφο. Ας επιδιώξουμε την αυτονομία.

Σημείωση
Η σημερινή κυβέρνηση δεσμεύτηκε επίσημα και ενυπόγραφα, αποδεχόμενη μια σειρά αντικοινωνικών μέτρων (πολλά από τα οποία η ίδια πρότεινε), διακινδυνεύοντας το μέλλον της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας. Καθώς όμως υπήρχαν συνταγματικοί περιορισμοί στην εκχώρηση της λαϊκής κυριαρχίας (αρθρ.2. παρ. 1 του Συντάγματος, όπως η Αρχή αυτή εξειδικεύεται μέσα από θεσμούς και διαδικασίες που προβλέπονται σε άλλες, ειδικότερες, διατάξεις του Συντάγματος της Ελλάδας) δυνάμει των οποίων αυτή η εκχώρηση σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς μέσω διεθνών συνθηκών και διακρατικών συμβάσεων θα αποτελούσε εξόφθαλμη παραβίαση του πυρήνα του Συντάγματος, συμπεριέλαβε και το εξής εδάφιο στην εισαγωγή του μνημονίου της 9ης Φλεβάρη 2012: “Όμως η κυριότητα του προγράμματος και όλες οι εκτελεστικές ευθύνες για την υλοποίηση του προγράμματος παραμένουν στην ευθύνη της Ελληνικής Κυβέρνησης”. Επίσης, έκαναν σαφές σε πάρα πολλά σημεία πως τα μέτρα τους δεν τελείωσαν εδώ. Πχ :“Οι εκταμιεύσεις της χρηματοδοτικής ενίσχυσης προς την Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) υπόκεινται σε τριμηνιαίες αξιολογήσεις των όρων καθ’ όλη την διάρκεια της συμφωνίας”.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο πρώτο φύλλο της διαδικτυακής εφημερίδας Άμεση Δημοκρατία