Άλμπερτ Αϊνστάιν : “Πρόκειται για ένα έργο εξαιρετικά διδακτικό”
Μπερτραντ Ρασσελ : “Το Εθνικισμός και Πολιτισμός του Ρούντολφ Ρόκερ αποτελεί μια λαμπρή κριτική της κρατολατρείας, της κυρίαρχης και πιο βλαβερής προκατάληψης των καιρών μας.”
Τόμας Μαν : “Πρόκειται για ένα βιβλίο βαθύτατα πνευματικό”.
Από το οπισθόφιλο του δεύτερου τόμου:
” Ο μετασχηματισμός των ανθρωπίνων ομάδων σε έθνη, δηλαδή σε λαούς ενός Κράτους, δεν άνοιξε το δρόμο σε καμία νέα προοπτική για την Ευρώπη. Απεναντίας, έχει συγκροτήσει έναν ισχυρό προμαχώνα για τη διεθνή αντίδραση και αποτελεί σήμερα ένα απο τα μεγαλύτερα εμπόδιά για την κοινωνική απελευθέρωση. Μέσω αυτής της διαδικασίας,η ευρωπαϊκή κοινωνία διαιρέθηκε σε ανταγωνιστικές ομάδες που αλληλοαντιμετωπίζονται με υποψία και συχνά με μίσος. Και σε κάθε άλλη χώρα, ο εθνικισμός παραφυλάει με άγρυπνο μάτι για να διατηρεί σταθερή αυτήν τη φρικτή κατάσταση. Οπουδήποτε παρατηρείται μια αμοιβαία προσέγγιση των λαών, οι υποστηρικτές του εθνικισμού πάντοτε ρίχνουν καινούργια καύσιμα στις φλόγες του εθνικού ανταγωνισμού. Διότι το εθνικό κράτος διατηρείται ζωντανό λόγω αυτών των εθνικών ανταγωνισμών και θα εξαφανίζονταν τη στιγμή που δε θα ήταν πλέον ικανό να συντηρεί τον τεχνητό διαχωρισμό τών λαών.”
Από το οπισθόφυλλο του τρίτου τόμου:
“Όπως πολύ σωστά έχει πει ο Ινδός ποιητής και φιλόσοφος Ταγκόρ: “Η ιδέα του έθνους είναι ένα από τα πιο ισχυρά αναισθητικά που έχει ποτέ επινοήσει ο άνθρωπος. Με τη δράση αυτού του αναισθητικού ένας ολόκληρος λαός μπορεί να οδηγηθεί συστηματικά στον πιο δηλητηριώδη εγωισμό, χωρίς να έχει καμία συνείδηση της ηθικής διαστροφής του. Μάλιστα αισθάνεται πολύ χολωμένος όταν κάποιος του την αποκαλύπτει”. Ο Ταγκόρ ονόμασε το έθνος “οργανωμένο εγωισμό.” “
“Η έννοια του Έθνους και της Εθνικότητας έχει υποστεί πολλές αλλαγές μέσα στο χρόνο και διατηρεί ακόμα μέχρι και σήμερα τη διπλή σημασία της, όπως ακριβώς και η έννοια της ράτσας. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, ονομάζονταν έθνη οι σύλλογοι των συμπατριωτών που ήταν φοιτητές στα πανεπιστήμια. Έτσι, το περίφημο Πανεπιστήμιο της Πράγας περιελάμβανε “τέσσερα έθνη”. Βαυαροί, Βοημοί, Πολωνοί, και Σάξονες. Συχνά επίσης μιλούσαν για το έθνος των γιατρών, των σιδηρουργών, των δικηγόρων και ούτω καθεξής. Ακόμα και ο Λούθηρος έκανε τους μια σαφή διάκριση μεταξύ λαού και έθνους στο φυλλάδιο του Προς τη Γερμανική Αριστοκρατία και το Γερμανικό Έθνος, ορίζοντας ως έθνος τους αποκλειστικούς κατόχους της πολιτικής εξουσίας-πρίγκιπες, ιππότες και επισκόπους- σε αντιδιαστολή προς τον απλό λαό. Αυτή η διάκριση επικράτησε για ένα σημαντικό διάστημα, μέχρις ότου βαθμιαία άρχισε να εξαφανίζεται από τη γλώσσα.”
” Ο Γκρότιους έχει απολυτό δίκιο όταν, στην Ιστορία της Ελλάδας, υποστηρίζει ότι ο Αλέξανδρος δεν έκανε την Περσία ελληνική, αλλά την Ελλάδα περσική, στραγγαλίζοντας έτσι για πάντα την παραπέρα ανάπτυξη του πολιτισμού της. Υποστηρίζει, μάλιστα ότι ο αληθινός σκοπός του Αλέξανδρου ήταν να μετατρέψει την Ελλάδα σε μία σατραπεία, όπως οι Ρωμαίοι αργότερα τη μετέτρεψαν σε μία επαρχεία της Αυτοκρατορίας τους. Υπό την κυριαρχία του Αλεξάνδρου και των διαδόχων του, οι πηγές του ελληνικού πολιτισμού αφυδατώθηκαν. Για ένα μεγάλο διάστημα, οι άνθρωποι τροφοδοτούνταν από τον πλούτο αυτού του πολιτισμού, αλλά αυτός δεν μπόρεσε να ανοιχτεί σε καινούργιες δημιουργίες. Η εθνικοπολιτική ενότητα έκρουσε την πένθιμη καμπάνα του ελληνικού πολιτισμού.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου