Νέοι εν κινδύνω

Επιτήρηση, αναμόρφωση και δικαιοσύνη ανηλίκων μετά τον πόλεμο

Το βιβλίο αυτό της Έφης Αβδελά, καταπιάνεται με την αντιμετώπιση των νέων από το μετεμφυλιακό κράτος.

Η συγγραφέας αναφέρεται στα χιλιάδες αγόρια και κορίτσια που «απασχόλησαν» τα δικαστήρια ανηλίκων μεταπολεμικά, είτε επειδή διέπραξαν κάποιο αδίκημα, είτε γιατί διέτρεχαν «ηθικό κίνδυνο».

Στην μεταπολεμική περίοδο η πειθάρχηση των νέων και μάλιστα των ανηλίκων με μη αποδεκτή κοινωνικά συμπεριφορά αποδείχθηκε μια από τις προτεραιότητες του μετεμφυλιακού κράτους.

Ο ΤΟΣΚΑΣ, ΤΟ «ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ» ΚΑΙ Η «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ»…

Αποφασίσαμε να επανέλθουμε στο περίφημο «προσκλητήριο» Τόσκα στο οποίο ήδη έχουμε αναφερθεί με προηγούμενο δημοσίευμα μας στην Διαδρομή Ελευθερίας, καθώς, όπως άλλωστε είχαμε εκτιμήσει, γεγονότα, που εξελίσσονται φαινομενικά ασύνδετα, απαιτούν μια διεξοδικότερη τοποθέτηση.

Ο Τόσκας δημοσιοποιεί το «προσκλητήριο» στις 4 Αυγούστου στο Σκάι:

«Έχω καλέσει τις συλλογικότητες από τα Εξάρχεια να συζητήσουμε για να υπάρξει ανεμπόδιστη και ελεύθερη έκφραση των ιδεών, όχι όσους έχουν σχέση με ναρκωτικά βέβαια».

Έχουν προηγηθεί κατασταλτικές κινήσεις με αποτέλεσμα την εκκένωση καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη και στα Εξάρχεια, στον απόηχο μάλιστα δηλώσεων του Γιώργου Κυρίτση στον ίδιο σταθμό σύμφωνα με τις οποίες ότι για τις μακροχρόνιες καταλήψεις μπορεί να βρεθεί χρυσή τομή «με συμφωνία κυρίων», κράτους – καταληψιών.

Μίσος ανήκατε μάχαν!

Μίσος ταξικό, μίσος μηδενιστικό, μίσος έτσι, μίσος γιουβέτσι, μίσος στο φούρνο με πατάτες και δενδρολίβανο. Το μίσος ως φθηνότατο ιδεολόγημα, ως εργαλείο αφομοίωσης κι εκφυλισμού της φυσικής τάσης προς ανυπακοή. Το μίσος ως συνεκτικός ιστός, για την πολιτικοποίηση και κεφαλαιοποίηση, από την αριστερά, της αντίδρασης των ανθρώπων στις βουλές της κυριαρχίας. Όπως κι αν έχει, το να γίνεσαι απάνθρωπος, να υποβιβάζεις την ακεραιότητα του ήθους σου σε επίπεδο βρακολάστιχου και να παραδίδεις, αμαχητί, το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτουν οι καταπιεσμένοι (αυτό της αγάπης για τον άνθρωπο, για την ίδια τη ζωή) στους καταπιεστές, είναι σαν να πηγαίνει ο λύκος οικειοθελώς στον οδοντογιατρό, προς αφαίρεση των κυνοδόντων του.

Έμμα Γκόλντμαν: Η απογοήτευση μου στη Ρωσία

[…Την πρώτη φορά που είδα αυτό το βιβλίο στον πάγκο ενός βιβλιοπώλη αυτός αμέσως μου είπε «αυτό που κρατάς είναι φανταστικό». Αποκρίθηκα ότι δεν είχα χρήματα να το αγοράσω εκείνη τη στιγμή και αυτός αμέσως μου είπε ότι «…δεν έχει σημασία, να το πάρεις όταν έχεις, θα το βρεις σχεδόν παντού. Προσωπικά το διάβασα με τη μία…»]

Η Έμμα Γκόλντμαν φτάνει στη Ρωσία το Γενάρη του 1920 αφού είχε απελαθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενθουσιασμένη και με ακμαίο ηθικό ανυπομονεί να δει τη «μητέρα Ρωσία» τη χώρα που απελευθερώθηκε από τους πολιτικούς και οικονομικούς δυνάστες της. Πήγε για να διδαχθεί από το Ρώσο αγρότη και το Ρώσο εργάτη το κουράγιο και την ελπίδα, να προσφέρει τη ζωή της στο βωμό της Επανάστασης.

Δεν αργεί, όντας ανήσυχη, να δει με το πέρασμα του χρόνου μια διαφορετική από αυτή που είχε στο νου της επαναστατική Ρωσία. Οι συναντήσεις της με την Αντζέλικα Μπαλαμπάνοφφ, το Μαξίμ Γκόρκι και τον Πιοτρ Κροπότκιν ενισχύουν το σκεπτικισμό της για την τύχη της επανάστασης του ρωσικού λαού, που βρίσκεται στα χέρια του απολυταρχικού μπολσεβίκικου κράτους. Χαρακτηριστικά ο Πιοτρ Κροπότκιν της αναφέρει «…πάντα ξέραμε τι σημαίνει ο Μαρξισμός στη πράξη. Γιατί να εκπλαγούμε τώρα;»

Το πλοίο των ηλιθίων

Μια φορά και έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί ενός πλοίου έγιναν τόσο ματαιόδοξοι από την ικανότητά τους στην ναυτική τέχνη, τόσο ανόητα ασεβείς και τόσο εντυπωσιασμένοι με τους εαυτούς τους που οδηγήθηκαν στην τρέλα.

Έστρεψαν το πλοίο βόρεια και προχώρησαν μέχρι που συνάντησαν παγόβουνα και επικίνδυνους ογκόπαγους. Συνέχισαν να πηγαίνουν βόρεια σε όλο και περισσότερο επικίνδυνα νερά με μόνο σκοπό να δώσουν στους εαυτούς τους ευκαιρίες να πραγματοποιήσουν ακόμα περισσότερα λαμπρά κατορθώματα στην ναυσιπλοΐα.

Καθώς το πλοίο έφτανε σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, οι επιβάτες και το πλήρωμα γίνονταν όλο και περισσότερο δυσαρεστημένοι. Άρχισαν καυγάδες μεταξύ τους και παράπονα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν.