15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΒΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ CARLO GUILIANI…

«Η μνήμη είναι ένα κομμάτι ουρανού, αλέκιαστο από την υποκρισία και το ψέμα, ένα κομμάτι ουρανού που μπορείς να καρφώνεις τα μάτια σου αχόρταγα, ένα κομμάτι ουρανού που χωρά και θα χωρά για πάντα, όλα εκείνα και όλους εκείνους που αποκλείονται σαν παράσιτα έξω από τα συρματοπλέγματα του κάθε κινήματος. Εκεί μπορείς να αναζητήσεις το «αδύνατο» που έγινε δυνατό, τις ολοκάθαρες ματιές που φεγγίζουν τα μουτζουρωμένα πρόσωπα από τους καπνούς και τα δακρυγόνα, τα πρόσωπα των αδελφών μας που ομόρφυναν τις πόλεις με ταραχές, φωτιές και οδοφράγματα, που άρπαζαν την επόμενη πέτρα για να την πετάξουν γιατί ήξεραν ότι δεν είχαμε τελειώσει ακόμη…

Εκεί, σ’ αυτόν τον ουρανό αν κοιτάξεις θα καταλάβεις γιατί λέμε ότι δεν υπάρχουν ήρωες, ότι δεν μπορείς παρά να αποστρέφεσαι κάθε είδους πολιτική, κάθε είδους εξουσία. Ανυποχώρητα αναρχικοί, ανυποχώρητα άνθρωποι. Με μια άσβεστη δίψα να καταλάβουμε τα λάθη μας, αλλά και τα λάθη των συντρόφων μας. Με ακλόνητη την πεποίθηση ότι δεν είμαστε «λίγοι», γιατί το πάθος μας για ελευθερία αψηφά το «αδύνατο».

Στρατιωτικό νόμο επιβάλλει ο Ερντογάν, για να πατάξει τους πραξικοπηματίες…

Αίρεται «προσωρινά» η ισχύς της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο πλαίσιο της κήρυξης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο NTV ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Νουμάν Κουρτουλμούς, ο οποίος θύμισε ότι ο ίδιο έχει πράξει και το γαλλικό κράτος με αφορμή το μακελειό στην Νίκαια. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης επιβάλλεται για τρεις μήνες. Μ’ άλλα λόγια ο Ερντογάν προχώρησε στην προκήρυξη «κατάστασης έκτακτης ανάγκης” με βάση τον νόμο του 1983, γεγονός που του επιτρέπει να παρακάμψει όλους του εκλεγμένους κρατικούς θεσμούς υποκαθιστώντας τους με προεδρικά διατάγματα.

Ο Ερντογάν είναι προγραμμένος από τις ΗΠΑ; Κατά την γνώμη μας δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Θα σημειώσουμε ότι λίγες μόλις ώρες πριν την εκδήλωση της απόπειρας πραξικοπήματος Κέρι και Λαβρόφ συνομιλούσαν στην Μόσχα, ενώ η Ιεράπολις (Μανμπίτζ) έπεφτε με αποτέλεσμα την ένωση των δύο καντονιών Κομπάνι και Αφρίν.

Ο «ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ» ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ (;) ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ…

Ο «πανίσχυρος» Ερντογάν αντιμετώπισε μια στρατιωτική στάση εκ μέρους στρατιωτικής κίνησης με την ονομασία «Συμβούλιο Ειρήνης», η καταστολή της οποίας εξελίσσεται.

Καταλήφθηκε το αεροδρόμιο και το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο TRT, πολεμικά ελικόπτερα με στασιαστές έφθασαν από την Σμύρνη στην Μαρμαρίδα, επιτέθηκαν στο ξενοδοχείο, στο οποίο διέμενε ο ίδιος ο Ερντογάν, το οποίο και βομβάρδισαν, ενώ πραγματοποιήθηκε σφοδρή μάχη με την φρουρά του. Στασιαστές έπληξαν με πυρά και το κοινοβούλιο, ενώ μαχητικά αεροσκάφη F-16 βομβάρδιζαν τον χώρο, που περιβάλλει το παλάτι του σουλτάνου, ενώ άλλες δυνάμεις προσπάθησαν να ελέγξουν την γέφυρα του Βοσπόρου.

Το καθεστώς Ερντογάν προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις είτε συμμετεχόντων είτε φερόμενων ότι συμμετείχαν, ενώ 300 είναι οι νεκροί και 1400 οι τραυματίες μέχρι στιγμής.

Χάννα Άρεντ – H δημόσια σφαίρα: τα κοινά

Ο όρος «δημόσιος» δηλώνει δύο στενά αλληλένδετα, αλλά όχι εντελώς ταυτόσημα φαινόμενα:

Σημαίνει, πρώτον, πως ό,τι εμφανίζεται δημοσίως μπορεί να ιδωθεί και να ακουστεί από τον καθένα και πως έχει την ευρύτερη δυνατή δημοσιότητα. Για μας, το φαινόμενο –κάτι ορατό και ακουστό τόσο από τους άλλους όσο κι από μας τους ίδιους– αποτελεί πραγματικότητα. Σε σύγκριση με την πραγματικότητα που προέρχεται από τα ορατά και τα ακουστά, ακόμη και οι ισχυρότερες δυνάμεις της εσωτερικής ζωής –τα πάθη της καρδιάς, οι σκέψεις της διάνοιας, οι απολαύσεις των αισθήσεων– έχουν μιαν αόριστη, σκιώδη ύπαρξη, ως την στιγμή που θα μετασχηματιστούν, θα αποϊδιωτικοποιηθούν και θα αποταμιευθούν, για να πούμε έτσι, παίρνοντας τη μορφή που θα τα κάνει κατάλληλα να εμφανιστούν δημοσίως1. Ο πιο συνηθισμένος απ’ αυτούς τους μετασχηματισμούς γίνεται στην αφηγηματική τέχνη και γενικά στην καλλιτεχνική μετάθεση των ατομικών βιωμάτων. Δεν μας χρειάζεται όμως η μορφή της τέχνης για να βεβαιωθούμε γι’ αυτή την μεταμόρφωση. Κάθε φορά που μιλάμε για πράγματα, τα οποία δεν μπορούν να βιωθούν παρά ιδιωτικά και ενδόμυχα, τα μετατοπίζουμε σε μια σφαίρα όπου θα προσλάβουν έναν πραγματικό χαρακτήρα, τον οποίο, παρά την έντασή τους, ποτέ πριν δεν μπόρεσαν ν’ αποκτήσουν. Η παρουσία των άλλων που βλέπουν ό,τι βλέπουμε και ακούνε ό,τι ακούμε μας βεβαιώνει για την πραγματικότητα του κόσμου και του ίδιου του εαυτού μας, και ενώ η εσωτερικότητα μιας πλήρως ανεπτυγμένης ιδιωτικής ζωής, άγνωστης πριν από την έλευση της νεότερης εποχής και την συνακόλουθη παρακμή της δημόσιας σφαίρας, θα ενισχύει και θα εμπλουτίζει πάντα σε μεγάλο βαθμό ολόκληρη την κλίμακα των υποκειμενικών συγκινήσεων και των προσωπικών αισθημάτων, ωστόσο αυτή η ενίσχυση θα γίνεται πάντα εις βάρος της βεβαιότητας για τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Το τσακάλι και το λαγουδάκι - Λιαντίνης

Ένα λευκό τσακάλι κυνηγά ένα λευκό λαγουδάκι. Στις απέραντες χιονισμένες στέπες του Καναδά. Το σαρκοβόρο είναι πεινασμένο και άγριο ως την άκρη των νυχιών κι ως την άκρη της τρίχας του. Το λαγουδάκι το αλαλιάζει τρελός ο φόβος του θανάτου. Τρέχει σα σφαίρα.

Το ένστικτο του ολέθρου, που πλακώνει, πολλαπλασιά­ζει τις δυνάμεις φυγής στο αθώο ζώο. Η οργή της πείνας, που δεν αντέχεται, πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις καταδίω­ξης του αγριμιού. Πόλεμος φρικαλέος χωρίς όρια και χω­ρίς όρους ξετυλίγεται στο πεδίο της φύσης.

Παρακολουθούμε τη σκηνή στην οθόνη. Ένα μόλις πή­δημα χωρίζει το χορτοφάγο από το σαρκοβόρο. Τα δόντια του κακού ζουλαπιού λάμπουνε λευκοπυρωμένα καρφιά στην παγωνιά. Το δέρμα του τρυφερού λαγού το ταράζουν ριπές από έξαλλες φρικιάσεις. Νιώθει κιόλας στη ράχη του το αγκομαχητό του αγριμιού.

Πώς ξεχάσαμε τη Δημοκρατία

Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον από σκηνοθέτες και ηθοποιούς στην Ελλάδα να καταπιαστούν με προσωπικότητες και γεγονότα της Αθηναϊκής δημοκρατικής εποχής. Με αφορμή τρεις από τις πιο χαρακτηριστικές παραστάσεις θα παρουσιάσουμε την προβληματική σχέση των αποδόσεων αυτών με τα θέματα που πραγματεύονται. Αυτό θα γίνει για να τονίσουμε την κατά τη γνώμη μας διαστρεβλωμένη εικόνα που επικρατεί στους θεατρικούς χώρους σε σχέση με την ερμηνεία γεγονότων της αρχαιότητας που σχετίζονται με την Δημοκρατία. Παρόμοιες απόψεις κυριαρχούν και στην κοινή γνώμη και διαδίδονται ευρύτερα μέσω της τέχνης, της αρθρογραφίας και ενίοτε και του ακαδημαϊκού χώρου.

Πλάτωνα, Απολογία Σωκράτη (2015-16) με τους Βασίλη Καραμπούλα (Σωκράτης) και Θανάση Δισλή (Μέλητος) σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Ας δούμε ένα καίριο αποσπάσμα του σημειώματος του σκηνοθέτη σχετικά με την παράσταση: