ΡΙΤΣΩΝΑ: H Εργολαβία και οι σύγχρονοι «ανθρωποφύλακες»

Στο χώρο του πρώην στρατοπέδου της Αεροπορίας, στη Ριτσώνα, στα διοικητικά όρια μεταξύ Ευβοίας και Βοιωτίας, έχει στηθεί από την κυβέρνηση «κέντρο προσωρινής φιλοξενίας». Ένα «κέντρο» που ούτε φιλόξενο είναι ούτε προσωρινό. Και δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, από τη στιγμή που οι προτεραιότητες και οι στόχοι της κυβέρνησης ευθυγραμμίζονται στα πλαίσια των αποφάσεων που λαμβάνονται εντός των Συνόδων Κορυφής και άλλων οργάνων της ΕΕ. Και είναι εκείνες οι αποφάσεις που φέρουν την πρωθυπουργική υπογραφή και δεν προσφέρουν, σε κανένα ενεργό κομματικό στέλεχος του Σύριζα, την δυνατότητα να νιώθει και πολύ άνετα με έννοιες όπως η αλληλεγγύη.

Φιλανθρωπία, φυσικά και ο καθείς μπορεί να δείχνει και να επιδεικνύει. Άλλωστε και οι μεγαλύτεροι καπιταλιστές ανέκαθεν είχαν κι από ένα ίδρυμα που έτρεχε θέματα φιλανθρωπίας. Όμως, άβυσσος χωρίζει τις έννοιες αλληλεγγύη-συμπαράσταση ή φιλοξενία-φιλανθρωπία. Όταν, λοιπόν, κάποιος συμμετέχει και συ-στοιχίζεται πίσω από τις αποφάσεις που φέρουν αρνητικό πρόσημο για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους (ιθαγενείς και πρόσφυγες) έχει κάνει τις επιλογές του.

Ανάγκα και οι θνητοί πείθονται

Μίλα μου για ανάγκες, μη ντρέπεσαι. Για ανάγκες που έχουμε «όλοι», για ανάγκες χάρτινες, για ανάγκες κίβδηλες, για της Γριάς Τέφρας τις ανάγκες. Ξέρεις εσύ. Ναι, έχεις δίκιο, πως είναι δυνατόν να κυκλοφορείς με τα πόδια, δίχως «ρόδα», δίχως σπίτι ιδιόκτητο, δίχως σαλόνι δερμάτινο, που ζεις; Θα «μάθω». Θα μεγαλώσω και θα «μάθω», μείνε ήσυχος. Αργά ή γρήγορα όλοι πρέπει να «μάθουμε». Αλλιώς… ξέρω, ξέρω, σου φορούν το ακάνθινο στέμμα του απόκληρου και καλά σου ξεμπερδέματα. Υπάρχουν τόσα «χρήσιμα» πράγματα να αγοράσεις. Δούλεψε, δούλεψε (αν βρεις, βέβαια, δουλειά), δούλεψε λίγο ακόμη και θα γίνουν (;) δικά σου. Πίσω από την επίπεδη οθόνη σου κρύβεται ο φόβος, στα καινούρια σου «μοδάτα» έπιπλα κρύβεται ο φόβος. Γιατί ο Δυτικός Πολιτισμός κατασκευάζει «ανάγκες» κι εσύ «οφείλεις» να τις χρειάζεσαι, να μη μπορείς δίχως αυτές. Ανάγκες. Απτές ή άυλες. Μια «αθώα» ψευδαίσθηση πως μπορείς να απλώσεις το χέρι και να «απολαύσεις» όλα αυτά τα «αγαθά». Κι ο φόβος έρχεται, ο φόβος που προκαλεί η ματαίωση της ικανοποίησης των «αναγκών». Διότι όσες «ανάγκες» και να καλύψεις, όσους ηδονικούς «κόσμους» κι αν γευτείς με την άκρη της γλώσσας σου, η εξουσία θα κατασκευάζει συνεχώς κι άλλους, κι άλλους, αστραφτερούς κι ελκυστικούς.

Gay Pride και Εξουσία

1) Εικόνες από το σκηνικό

Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι λεγόμενες γιορτές «υπερηφάνειας» των ομοφυλόφιλων, υπό την αιγίδα της πολιτικής ηγεσίας των Δήμων.

Θα ήταν ένα προφανές ερώτημα ενός καλοπροαίρετου το τί ακριβώς «ανάγκη» νοιώθει η πολιτική ηγεσία, η οποία ασφαλώς δεν περιορίζεται στις λογικές συγκεκριμένων προσώπων όπως κάποιοι Δήμαρχοι, ώστε να υποστηρίξει με όλα της τα μέσα, υλικά και προπαγανδιστικά, μια τέτοια εκδήλωση. Το ερώτημα πιθανώς να μην είχε τόση σημασία εάν επρόκειτο για ένα τοπικό φαινόμενο, κάτι που όμως δεν ισχύει. Πρόκειται για καθολικό φαινόμενο σε όλο το χώρο των λεγόμενων Δυτικών κοινωνιών, οι πολιτικές ηγεσίες να εναγκαλίζουν με πάθος τις εκδηλώσεις αυτές. Τέτοιο «πάθος» ώστε να έχει αποκτήσει πλέον τη διάσταση μιας πολιτικής γραμμής που (όπως και τόσα άλλα) τείνει κι αυτή να «παγκοσμιοποιηθεί».

Έλληνες είστε και φαίνεσται! (...και δυο κλούβια αυγά Τουρκίας)

Να είμαι ειλικρινής, όταν το πρωτοδιάβασα, δειλά-δειλά, από της τρύπας μου το τσαρδί εξερχόμενος, η πρώτη σκέψη που έκανα, αυθορμήτως, είναι πως επρόκειτο για «έργο» τω πνεύματι μωρών. Και τούτο, μιας και θεωρώ πως κάποια απλά, θεμελιώδη ζητήματα, ο κοινός νους των ανθρώπων, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιδιώκει καθημερινώς την απελευθέρωση του, είναι εις θέσιν να τα αντιληφθεί. Η αλήθεια είναι πως η άνωθι φράση συνέχισε (και συνεχίζει) να «κυκλοφορεί» γραπτώς, στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στο πλαίσιο αυτού που, αδόκιμα, θα μπορούσε να ονομαστεί «κινηματική αγκιτάτσια». Ας έρθω, όμως, σε αυτό καθαυτό το νόημα της εν λόγω φράσης. Είναι ντροπή, λοιπόν, να νιώθεις έλληνας, έτσι γενικά κι αόριστα; Όσοι νιώθουν έλληνες είναι για τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές το ίδιο; Όποιος, λοιπόν, μιλά ελληνικά, γράφει ελληνικά, προσπαθεί, με όνυχες κι οδόντες, να διατηρήσει την (όποια) συνέχειά του μέσω της μνήμης στον παρόντα τόπο, είναι ένα σιχαμένο ανθρωπάριο; Όποιος δεν εγκαταλείπει όσους δικούς του έχει εν ζωή, αλλά ακόμη και τους τάφους των προγόνων του, για να κυνηγήσει, ως νέο-αστικός «νομάς», καριέρα και πλούτη εις την αλλοδαπήν είναι οπισθοδρομικός κι επιεικώς καθυστερημένος; Μήπως τα ανωτέρω είναι καλώς καμωμένα, μόνο αν γίνεται λόγος, φέρ’ ειπείν, για Ινδιάνους;

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, προλογικό σημείωμα, φ.161

Από τον Κύκλο Σύνταξης:

 

Η γνώση του «σκοπού της ιστορίας» σύμφωνα με τους αριστερούς, όχι μόνο υφίσταται σαν τέτοια, αλλά αποτελεί ιδεολογικό σκεύος του οποίου, όπως υποστηρίζουν, τυγχάνουν αποκλειστικοί ιδιοκτήτες. Παρ’ όλα αυτά η πληθωρική, όπως αυτοπαρουσιάζεται αριστερά όσον αφορά τις «ενορατικές» ικανότητές της, εμφανίζεται ξάφνου να έχει χάσει την φόρμα της και να ομολογεί τα γνωστά περί αυταπατών. Αυταπάτες στις οποίες υποτίθεται ότι οφείλεται ο «διασυρμός» της ή άλλως ο «ξεπεσμός» στις λεγόμενες μνημονιακές δυνάμεις.

Εν ολίγοις, τα αναγνωρισμένα ως ιστορικά «λάθη», όπως η συμφωνία της Βάρκιζας, η διαπόμπευση των διαφωνούντων ως «εχθρών του λαού», «χαφιέδων» και «προβοκατόρων», αλλά και η παραδειγματική εξόντωσή τους, και αργότερα η συγκυβέρνηση με την δεξιά το 1989 και η συμμετοχή στην Οικουμενική το 1990, βρίσκουν τώρα την φυσική τους συνέχεια στις «αυταπάτες».

ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΗΝ ΛΙΒΥΗ…

Η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, με αφορμή την αντιμετώπιση του ISIS, ουσιαστικά έχει ήδη προαναγγελθεί με πολλούς τρόπους.

Ως γνωστόν πραγματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε προ ολίγων ημερών στρατιωτική πολυεθνική άσκηση του ΝΑΤΟ με την ονομασία «Phoenix Express 2016», σε περιοχές με επίκεντρο την βόρεια Αφρική και στην οποία συμμετείχαν στρατιωτικές δυνάμεις από την Αλγερία, την Αίγυπτο, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Μάλτα, τη Μαυριτανία, το Μαρόκο, την Ισπανία, την Τυνησία, την Τουρκία και φυσικά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κινήσεις ενταγμένες σ’ αυτόν ακριβώς τον σχεδιασμό εκτός των άλλων αποτελούν η αναγγελία εκ μέρους κρατών, όπως το ιταλικό, το μαλτέζικο και το ελληνικό για το συντονισμένη και ταυτόχρονη δέσμευση των λεγόμενων εναέριων συνόρων τους και μάλιστα για τους τρεις επόμενους μήνες.